
Una gran persona y un gran amigo, pese a que no nos veamos demasiado, me ha respondido esto cuando al recibir una invitación para su boda, la rechacé porque no tengo dinero para sobrellevar los gastos de una boda. Por un segundo dudé de Rafa y de que otro mundo es posible. No me avergüenza decir que me he emocionado, es lo que pasa cuando sabes que no todo el mundo está "comprado" y que quizá comportándote igual que el resto, has ofendido a otra persona. Esto pretende ser también un llamamiento a todos aquell@s que al ir a casaros, dejéis fuera a gente que os quiere por hacer negocio. No merece la pena. Rafa és y será un ejemplo a seguir. Me ha dado ánimo y esperanza y sólo espero que llegue el día de su boda para darle un gran abrazo. Que la boda entre dos amigos (o familiares por supuesto) sea un día de alegría, no un putadón al que ir de punta en blanco para aparentar, hacer negocio y desembolsar 300€ por pareja.
Cuando yo me casé, se celebró una pequeña ceremonia con los más allegados porque tampoco quería que nadie se viera en la obligación de pagarme y a los que pude, los invité yo. Eso no me disculpa el no haber hecho partícipe a más gente de la ceremonia y quizá el dinero que me gasté en una comida, haberlo destinado a una "merienda" con la gente que más me importa...seguro que otra forma habría sido posible, pero se me fue de las manos un poco, sólo un poco, pero lo bastante como para no haberlo hecho como siempre quise.
No voy a rendirme Rafa, me has recordado tantas cosas con tu rapapolvos que no puedo sentirme más que agradecido.
Un abrazo amigo!
Espere que si siga una excusa barata i que estigues de vacances per ahí i no pugues venir, si em dius que no vens a la meua boda per diners ho no em coneixes o no vols que et torne a parlar, has llegit el mail? sencer, amb les preguntes més frequents i tot? per a que penses que et caldrien els diners? si es per la gasofa del cotxe per arribar a la Torre, jo pase a replegar-vos per casa, no patisques, si es pel tratje, jo segurament anire en bermudes i et puc deixar unes altres... eres molt fort Alex... tant de temps i no em coneixes. M'estàs diguent que no puc gaudir de la teua companyia per que no tens diners, que t'he demanat jo diners? Em dius que voldries vindre però no tens diners? què on vius ara? Digues quants diners necessites per venir a la meua boda i jo te'ls deixe.
No em toques els collons, no passa res si no podeu venir, no cal posar excuses, però hi han justificacions de bones:
que fa massa calor
que és un bon dia per anar a la platja o la muntanya
que sou ateus i paseu de venir a una celebració cristiana
que és massa llarg per la xiqueta
o simplement podeu dir que no us avelleix
hem te igual, us estimo molt.
M'haguerà imaginat mes aviat que fores tan impresentable com jo mateix i t'oblidarés de contestar-me, això hagués estat ben comprensible...
... però que no tens diners? ostia!! em fot, on s'ha vist? som amics, no? si necessitarà diners te'ls demanaria, només et demane si puc donar-te una abraçada el dia que em case, i si no pots venir no passa res, ja et la donaré un altre dia, però es pot saber per a que collons vols els diners eixe dia?
Perdona'm molt, ja se que no tinc massa cura de vosaltres, que fa molt que no ens veiem, però pensaba que hi havia molta més confiança, us estimo molt i es per això que t'escric així, sense massa respecte, però m'ha sorprés el teu correu.
Mai no m'havia passat pel cap cobrar algú per convidar-lo al meu cassament... ni m'havia imaginat que un amic em volgues pagar... sent molt que la societat siga com és, però no és culpa meua, no tot, si més no.
Perdona'm de veritat, si no podeu venir, val, ja ens veurem
i si podeu, que eixe dia no teniu una altra historia i és veritat que vols venir... no faltes, t'epere.
Que us estime molt, que de vegades us trobe a faltar... ens farem una cerveseta, us convide jo.
Però no em tornes a dir que amb diners es pot demostrar com s'estimen les persones... tu no, no et rendisques encara
post boda... No soy católico, ni apostólico, ni romano...ni nada que se le parezca, pero el sábado 28 de agosto de 2010 ví la boda católica más bonita y sencilla de cuantas haya podido ver e incluso me arriesgo a decir que llegaré a ver. Una ceremonia participativa, donde el cura o maestro de ceremonias poco tuvo que decir ya que fueron los mismos novios los que se se "pidieron y aceptaron" en matrimonio. Hubieron palabras de ánimo, amor y esperanza de muchos y variopintos amigos, hubieron canciones (más católicas de lo que a mi me gustan, pero no me desagradó en absoluto). Hubieron regalos de unos niños a la pareja (globos, velas, una vasija...), todo ello perteneciente a una receta de amor para la pareja. Hubieron abrazos sinceros, de esos que pocas veces solemos ver, risas y reencuentros con mucha buena gente.
Original tambien la "merienda" posterior a una ceremonia larga que sólo pudo ser oscurecida por el calor imperante, una merienda en el patio trasero de la iglesia, con amigos pululando como mariposas de mesa en mesa y casi todavía sin creernos que nuestro Rafa Palmero se casaba. A todos los que encontré, los aprecio muchísimo y sé que aunque nuestros caminos no vayan paralelos, siempre habrá un vínculo especial con todos y cada uno de vosotros. Me faltó Pilar, a la que me moría de ganas de dar un abrazo tanto como a Palmero, pero otra vez será...Gracias Rafa y mil veces gracias por ser quien eres, como eres y por estar ahí.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Gracias por comentar.